In 2010 ging ik voluit voor mijn grote droom, de kinderen waren inmiddels 20 en 17. Ik wilde mijn steentje bijdragen om te inspireren en te verbinden met een magazine dat ‘ander, positief’ nieuws bracht. Dit ging met vallen en opstaan. In mijn boek My CHANGE praat ik daar zeer openhartig over. 

In 1990 startte ik als onderneemster. Net moeder geworden van mijn eersteling Gian wilde ik zoveel mogelijk bij mijn zoon zijn. Ik gaf mijn ontslag als Mediadirecteur en liet de flitsende, Brusselse  reclamewereld achter mij. Mediaplannen maken voor de lokale reclamebureaus  in mijn regio was het plan.  Al snel kreeg ik een interessante alsmaar groeiende klantenportefeuille. Tot ik ook daarvan genoeg had. Ik kon niet zijn wie ik werkelijk was in die flitsende reclamewereld. (komt uitvoerig aan bod in mijn boek My CHANGE). Ik was intussen moeder van mijn tweede kind. ‘Mama-ger’ noemde mijn zingende dochter mij.

Op Lichtmis 2010 zag mijn magazine CHANGE think positive het levenslicht. Er volgden een hele reeks van initiatieven met dezelfde missie “verandering brengen waar verandering nodig is”. Een andere kijk op gezondheid, een andere kijk op kanker, een andere kijk op geld, een andere kijk op de dood. Sinds 2020 kwamen het platform We are the CHANGE en de jaarlijkse CHANGE Day erbij.

Na twintig jaar te hebben gewerkt als mediaplanner voor grote adverteerders, wist ik niet meer wie ik zelf was. Ik was een kameleon geworden en was het contact met mezelf helemaal kwijt. Dus ging op zoek naar iemand die ik enorm miste….mezelf! Die zoektocht  naar mezelf bracht me in een wereld die ik niet kende, die van ‘persoonlijke ontwikkeling’, ‘spiritualiteit’, ‘bewustwording’. Ik leerde toen de essentie van het leven, namelijk leven en werken vanuit je hart. De voorbije jaren had ik dat vooral vanuit mijn hoofd gedaan. Nadat ik mezelf had teruggevonden, wilde ik mijn bijdrage leveren aan een positievere en bewustere wereld.

“Ik die nog nooit een magazine had gemaakt, bracht een blad op de markt waarvan de redactionele rode draad gestoeld was op de wet van polariteit, die zegt dat positief niet kan bestaan zonder negatief, en andersom, ze houden elkaar in evenwicht. En dat je dat in iedere situatie goed moet beseffen”…

Nu pas besef ik : Wim spiegelde mij het durven en durven doen. Hij was de uitvergrote versie van wat ook in mij sluimerde. Net zoals hij, wilde ik durven en doen, voor mijn mening uitkomen,  lak hebben aan wat mensen van me zouden vinden als ik maar rechtuit kon stralen wie ik werkelijk was. En omgekeerd : Wim zag in mij de uivergrote versie van zijn zachte, verlegen en extreem gevoelige kant. Tijdens zijn laatste levensjaar zag ik hoe kwetsbaar hij geworden was

“Lieve Wimme, je leerde me durven. En dat niet alleen, je leerde durven doen. Dat ik voluit voor mijn droom durfde te gaan, heb ik aan jou te danken. Ik ben zo blij dat we tijdens het jaar van je ziekte zo’n intense verbinding zijn aangegaan met elkaar, we droegen je ziekte samen, jij de optimist die het zou halen, ik de zorgende en troostende. De dood heeft ons alle kleren, alle beschermlaagjes die we voor elkaar hadden opgebouwd weer uitgetrokken. En zo, onze ziel tot op het bot blootgelegd, hebben we datgene wat we in elkaar spiegelden, in evenwicht gebracht. Rust nu maar, lieve schat, voor jou zijn er geen deadlines meer”.

“Ja, dit moet je doen Gina, Yes een boek! Dan kan je daarin je persoonlijke change beschrijven, en dat de realisatie van je droom niet zonder vallen en opstaan is gegaan. Precies, dacht ik, en in plaats van me af te vragen of de wereld is veranderd na de komst van CHANGE, ga ik beginnen met mezelf : door openhartig te vertellen over mijn bergen en dalen, wil ik graag anderen inspireren. Het onmogelijke is mogelijk, heb ik zelf ervaren, maar daarvoor moest ik eerst mezelf zuiveren en de nodige blokkades en vastgeroeste overtuigingen aanpakken.”…..”

Ik ben zo trots op hen op de manier waarop ze omgaan met het verlies van hun papa.

Hun grote boodschap tijdens het maken van mijn magazine was steeds weer “Jij moet wel meer je grenzen aangeven mama”. 

Mijn ouders Zoë en Gilbert zijn hardwerkende Oost-Vlamingen die de oorlog hebben meegemaakt. Beiden verloren ze als kind een ouder.“ Toen mijn broertje drie jaar later werd geboren, was mijn vader zo gek van hem dat ik nog weinig aandacht kreeg. Van toen af haalde ik al mijn mannelijke troeven uit de kast om net als mijn broertje zijn aandacht te vragen, ik ging vooral presteren. “….mijn moeders zwangerschap werd overschaduwd door de dood van haar moeder. Mijn grootmoeder Gabriëlla, stierf toen ik acht maanden in de buik zat. Mijn moeder had veel verdriet, en dat verdriet, die zwaarte heb ik in mijn cellen opgenomen. Ik ben bij wijze van spreken met een extra pakketje tranen op de wereld gezet. Mijn leven lang heb ik Gabriëlla gemist ook al heb ik haar nooit gekend, maar ze fascineert me enorm, en ik voel nog steeds die behoefte om met mijn moeder over mijn grootmoeder te praten.”

Van sinds we klein waren hadden mijn 3-jaar jongere broer Chris een super goed band. Hij is diep gelovig en dat respecteer ik.  Voor mijn twee neefjes Jules en Emile ben ik meter Gina. We zijn een ‘kleine’ familie De Groote.

.