Kind van

Zoë en Gilbert, hardwerkende Oost-Vlamingen die de oorlog hebben meegemaakt. Beiden verloren ze als kind al een ouder.“….toen mijn broertje drie jaar later werd geboren, was mijn vader zo gek van hem dat ik nog weinig aandacht kreeg. Van toen af haalde ik al mijn mannelijke troeven uit de kast om net als mijn broertje zijn aandacht te vragen, ik ging vooral presteren.

“….mijn moeders zwangerschap werd overschaduwd door de dood van haar moeder. Mijn grootmoeder Gabriëlla, stierf toen ik acht maanden in de buik zat. Mijn moeder had veel verdriet, en dat verdriet, die zwaarte heb ik in mijn cellen opgenomen. Ik ben bij wijze van spreken met een extra pakketje tranen op de wereld gezet. Mijn leven lang heb ik Gabriëlla gemist ook al heb ik haarnooit gekend, maar ze fascineerde me enorm, en ik voel nog steeds die behoefte om met mijn moeder over mijn grootmoeder te praten.”

Weduwe van

Ik was ècht Gina’ke, het stille brave meiske. Maar Wim heeft altijd mijn talenten gezien en aangemoedigd.

Waar Wim veel te veel van had, had ik veel te weinig en andersom. We waren zeer complementair, net zoals de dag en de nacht totaal verschillend zijn, en toch bij elkaar horen.

Nu pas besef ik : Wim spiegelde mij het durven en durven doen. Hij was de uitvergrote versie van wat ook in mij sluimerde. Net zoals hij, wilde ik durven en doen, voor mijn mening uitkomen,  lak hebben aan wat mensen van me zoude vinden als ik maar rechtuit kon stralen wie ik was. En omgekeerd : in mij zag Wim de uivergrote versie van zijn zachte, verlegen en extreem gevoelige kant. Tijdens dat laatste jaar samen zag ik plots hoe kwetsbaar hij geworden was.

“Lieve Wimme, je leerde me durven. En dat niet alleen, je leerde durven doen. Dat ik voluit voor mijn droom durfde te gaan, heb ik aan jou te danken. Ik ben zo blij dat we tijdens het jaar van je ziekte zo’n intense verbinding zijn aangegaan met elkaar, we droegen je ziekte samen, jij de optimist die het zou halen, ik de zorgende en troostende. De dood heeft ons alle kleren, alle beschermlaagjes die we voor elkaar hadden opgebouwd weer uitgetrokken. En zo, onze ziel tot op het bot blootgelegd, hebben we datgene wat we in elkaar spiegelden, in evenwicht gebracht. Rust nu maar, lieve schat, voor jou zijn er geen deadlines meer”.

Auteur van

Auteur van My CHANGE :Na het overlijden van Wim maakte ik tijd vrij, twee maanden

lang deed ik niets anders dan schrijven? Ergens voelde ik dat ik met het schrijven van het boek een nieuwe, sterke verandering zou doormaken. Er kwam ontzettend veel verdriet in me los en een tijdlang deed ik niets anders dan huizenhoge golven van emoties toelaten. Het schrijven hield me recht, in het schrijven vond ik troost en berusting. Met Wim voerde ik vele innerlijke dialogen. Het werd een boek over de wegdie ik aflegde naar mijn grote droom.

“Ja, dit moet je doen Gina, Yes een boek! Dan kan je daarin je persoonlijke change beschrijven, en dat de realisatie van je droom niet zonder vallen en opstaan is gegaan. Precies, dacht ik, en in plaats van me af te vragen of de wereld is veranderd na de komst van CHANGE, ga ik beginnen met mezelf : door openhartig te vertellen over mijn bergen en dalen, wil ik graag anderen inspireren. Het onmogelijke is mogelijk, heb ik zelf ervaren, maar daarvoor moest ik eerst mezelf zuiveren en de nodige blokkades en vastgeroeste overtuigingen aanpakken.”…..”

Mama van

Mijn kinderen zijn heuse spiegels, ook op vlak van geld. Op dat domein hebben zij niet de lessen te leren die ik bijna onder de knie heb (zie het hoofdstuk ‘mijn andere kijk op geld’).

Het zijn beiden zondagskinderen, het levensgeluk lacht hen toe. Ze weten zeer goed dat zijzelf de creator zijn van hun leven, dat ze de vrijheid hebben om hun eigen keuzes te maken en dat het nooit te laat is om iets te veranderen. Het laatste jaar met Wim heeft een ijzersterke band gesmeed tussen ons. Ik ben trots op hen op de manier waarop ze omgaan met het verlies van hun papa.

“Hoe kwam je erbij, mama, om van bij de start op méér dan tienduizend kopers te mikken?  Mijn antwoord is nog altijd : “De weg die je aflegt om je doel te bereiken is belangrijker dan het bereikte doel op zich. Ik blijf me daar steeds weer van bewust. En als het niet goed gaat, dan weet ik dat ik de dingen moet herbekijken. Dat er ergens een blokkade zit, dat er iets niet stroomt”.

Mijn dochter Tonya vraag ik vaak om haar mening, en wat een wijsheid krijg ik steeds te horen.  Ze is inspireert mij in alles wat ze doet. Haar grote boodschap aan mij is :“Jij moet wel meer je grenzen aangeven mama”.

Studente van

Met grote onderscheiding slaagde ik aan de ’HOGESCHOOL VAN HET LEVEN’, en ik blijf me bijscholen ? Ik ben het levend voorbeeld van een kind dat zijn draai niet vond in het klassieke schoolsysteem, ik was tè gevoelig, tè dromerig, tè anders om te voldoen aan de rationele normen van het systeem. Kortom, ik was een HSP’er en nieuwetijdskind toen daar absoluut nog geen sprake van was. Misschien ligt dit gevoel als kind aan mijn ongelooflijke ambitie om een positieve bijdrage te leveren aan een mooie wereld onder andere via CHANGE@School.
“Als studente had ik al een grote droom om ‘iets’ te doen met taal. En kijk, die

droom is nu uitgekomen. En dat sterkt me in mijn geloof : zodra je je grootste droom gaat verwezenlijken, worden ook je je kleinere dromen als vanzelf werkelijkheid”.

CHANGE-maker van

Na twintig jaar te hebben gewerkt als mediaplanner voor grote adverteerders, wist ik niet meer wie ik zelf was, het contact met mezelf was ik helemaal kwijt. Ik ging op zoek naar….mezelf, en kwam terecht in een wereld die ik niet kende, die van ‘persoonlijke ontwikkeling’, ‘spiritualiteit’, ‘bewust-wording’. Ik leerde dat het belangrijker is te leven en werken vanuit het hart, de voorbije jaren had ik dat vooral vanuit het hoofd gedaan. Nadat ik mezelf had teruggevonden, wilde ik mijn bijdrage leveren aan een positievere en bewustere wereld.
Op Lichtmis 2010 zag mijn magazine CHANGE think positive het levenslicht. Na het magazine volgden een hele reeks van initiatieven met dezelfde missie “verandering brengen waar verandering nodig is”. Dus ik ben letterlijk een CHANGE-maker:) van CHANGE magazine, co-CHANGE community, CHANGE events, Complimentendag, de Positiviteitsdag, Zorg voor Moeder Aarde, vaste CHANGE Day’s : een andere kijk op gezondheid, een andere kijk op kanker, een andere kijk op geld, een andere kijk op de dood,…
“Ik die nog nooit een magazine had gemaakt, bracht een blad op de markt waarvan de redactionele rode draad gestoeld was op de wet van polariteit, die zegt dat positief niet kan bestaan zonder negatief, en andersom, ze houden elkaar in evenwicht. En dat je dat in iedere situatie goed moet beseffen”…

Kind van

Op de eerste plaats  ben ik de beste vriendin van mezelf dus jawel, ik zou zelfs getrouwd kunnen zijn met mezelf Dankbaar ben ik met zovele hartsmensen rondom mij die mij een intens warm gevoel geven. Dat is voor mij een grote rijkdom, zoveel mooie mensen om me heen die van me houden om wie ik ècht ben.

Misschien klinkt het gek maar ook met Wim heb ik nog steeds een super goeie relatie. We zijn voor eeuwig verbonden met elkaar door de 30 stormachtige  jaren  die we samen beleefden in dit aardse leven. Zowel tijdens zijn laatste levensjaar als nà zijn overlijden, en vandaag blijf ik intens ervaren wat zielsliefde en zielscontact is.

Ik ben een levensgenieter en dat weten de mensen de mensen die me goed kennen. Onlangs nog vroeg iemand die me niet meer had gezien na het overlijden van Wim ‘Ik zie twinkelingen in je ogen, ben je verliefd Gina?”. “Jààààà, ik ben verliefd op het leven” was mijn antwoord. En dat is ook vandaag zo, ik geniet van het leven, ik hou van het leven, ik hou van mensen die ècht zijn.
De levenspartner die mij iedere dag onvoorwaardelijke liefde geeft is mijn hond Lola. Ik hou enorm van dieren. Ben 17 jaar opgegroeid met Bobke, van Tenerife brachten we Tola mee die een hersenafwijking had en stierf in de armen van dochter Tonya . In 2010 werden we gastgezin voor Skytje, de CHANGE-mascotte die mij overal vergezelde : naar kantoor, naar vergaderingen en de vele autoritten naar Nederland. Eind 2013 overleed ze plots aan een hartfalen, verdriet alom. Na Wim’s begrafenis ging ik Lola halen, weer was ik gastgezin en weer kreeg ik waar ik om had gevraagd : Lola moest niet meer terug voor het werpen van een laatste puppienest. Haar thuis is bij mij.

Zaakvoerder van

In 1990 ben ik gestart als onderneemster, ik was net moeder geworden van Gian en wilde zoveel mogelijk tijd bij mijn zoon doorbrengen. Ik gaf mijn ontslag als Mediadirecteur en zou op een mediaplannen voor lokale reclamebureau’s maken. Dat was het idee. Al snel had ik een interessante alsmaar groeiende klantenportefeuille. Tot ik genoeg had van het mediawereldje, ik kon er niet zijn wie ik ècht was (komt uitvoerig aan bod in mijn boek). Heb dan mijn zingende dochter een aantal jaren begeleid als ‘mama-ger’ zoals ze me noemde. Om dan in 2010 werkelijk helemaal voor mijn grote droom te gaan. bvba Change the Word werd boven de doopvont gehouden. Zoals ik beschrijf in mijn boek is dit niet zonder veel te vallen gegaan, maar ik ben steeds opgestaan en sta nog altijd recht niettegenstaande de vele uitdagingen van de laatste jaren.

Door het overlijden van Wim werd ik aangesteld als zaakvoerder van zijn bvba, Welcome in Massmedia. De voorbije jaren waren er amper activiteiten. In juni 2017 besliste ik om de immobiliën die Wim’s bvba zitten toch niet te verkopen  maar te verhuren.  Er hangt zo’n fijne sfeer in dit huis, ook mede dankzij de vele events en redactie van CHANGE. Op de contactpagina is er een link naar de FB-pagina van ‘The house of CHANGE- Herent”.  The house CHANGE wordt een huis vol met bruisende ‘change’ activiteiten. Ook ikzelf zal er al mijn workshops, lezingen en yoga geven. Ik ben happy dat Wim zijn creatie (hij stak zijn hart en ziel in het ontwerp van dit open huis) op  die manier in ere wordt gehouden. Ook op die manier blijven Wim en ik eeuwig verbonden.