Nu pas besef ik : Wim spiegelde mij het durven en durven doen. Hij was de uitvergrote versie van wat ook in mij sluimerde. Net zoals hij, wilde ik durven en doen, voor mijn mening uitkomen, lak hebben aan wat mensen van me zoude vinden als ik maar rechtuit kon stralen wie ik was. En omgekeerd : in mij zag Wim de uivergrote versie van zijn zachte, verlegen en extreem gevoelige kant. Tijdens dat laatste jaar samen zag ik plots hoe kwetsbaar hij geworden was.
♥ Kind ♥ Mama ♥ Weduwe ♥ Studente ♥ Vriendin ♥ Auteur ♥ Uitgever ♥ Zaakvoerder ♥

Zaakvoerster
In 1990 startte ik als onderneemster. Net moeder geworden van Gian wilde ik zoveel mogelijk bij mijn zoon zijn. Ik gaf mijn ontslag als Mediadirecteur en liet de flitsende, Brusselse reclamewerreld achter mij. Mediaplannen maken voor de lokale reclamebureau’s in mijn regio was het plan. Al snel kreeg ik een interessante alsmaar groeiende klantenportefeuille. Tot ik ook daarvan genoeg had. Ik kon niet zijn wie ik ècht was in het reclame- en mediawereldje (komt uitvoerig aan bod in mijn boek). Ik was intussen moeder van twee en mijn zingende dochter begeleidde ik een aantal jaren. ‘Mama-ger’ noemde ze mij. In 2010 ging ik voluit voor mijn grote droom, de kinderen waren inmiddels 20 en 17. Ik wilde mijn steentje bijdragen om te inspireren en te verbinden met een magazine dat ‘ander, positief’ nieuws bracht. Dit ging met vallen en opstaan. In mijn boek My CHANGE praat ik daar zeer openhartig over. Voor de 10de verjaardag van het blad dat in 2017 stopte richtte ik het online platform We are the CHANGE op. Mijn missie gaat verder, zij het in een andere vorm. Op Allerzielen 2014 overleed mijn man WIm Schamp. Op die dag wordt hij jaarlijks herdacht. In 2021 zag het online 40-dagen traject DOODGELUKKIG het levenslicht (wat een woordspeling:)) en in 2024 staat een boek gepland.
CHANGE-maker

Auteur


Weduwe
Mama
“Hoe kwam je erbij, mama, om van bij de start op méér dan tienduizend kopers te mikken? Mijn antwoord is nog altijd : “De weg die je aflegt om je doel te bereiken is belangrijker dan het bereikte doel op zich. Ik blijf me daar steeds weer van bewust. En als het niet goed gaat, dan weet ik dat ik de dingen moet herbekijken. Dat er ergens een blokkade zit, dat er iets niet stroomt”.
Hun grote boodschap aan mij is :“Jij moet wel meer je grenzen aangeven mama”.


Kind
Zoë en Gilbert, hardwerkende Oost-Vlamingen die de oorlog hebben meegemaakt. Beiden verloren ze als kind een ouder.“ Toen mijn broertje drie jaar later werd geboren, was mijn vader zo gek van hem dat ik nog weinig aandacht kreeg. Van toen af haalde ik al mijn mannelijke troeven uit de kast om net als mijn broertje zijn aandacht te vragen, ik ging vooral presteren.
“….mijn moeders zwangerschap werd overschaduwd door de dood van haar moeder. Mijn grootmoeder Gabriëlla, stierf toen ik acht maanden in de buik zat. Mijn moeder had veel verdriet, en dat verdriet, die zwaarte heb ik in mijn cellen opgenomen. Ik ben bij wijze van spreken met een extra pakketje tranen op de wereld gezet. Mijn leven lang heb ik Gabriëlla gemist ook al heb ik haarnooit gekend, maar ze fascineerde me enorm, en ik voel nog steeds die behoefte om met mijn moeder over mijn grootmoeder te praten.”
Vriendin
Misschien klinkt het gek maar ook met Wim heb ik nog steeds een super goeie relatie. We zijn voor eeuwig verbonden met elkaar door de 30 stormachtige jaren die we samen beleefden in dit aardse leven. Zowel tijdens zijn laatste levensjaar als nà zijn overlijden, en vandaag blijf ik intens ervaren wat zielsliefde en zielscontact is.


Studente
Mijn grote droom is nu uitgekomen. En dat sterkt me in mijn geloof : zodra je je grootste droom gaat verwezenlijken, worden ook je je kleinere dromen als vanzelf werkelijkheid”.