♥ Kind ♥ Mama ♥ Weduwe ♥ Studente ♥ Vriendin ♥ Auteur ♥ Uitgever ♥ Zaakvoerder ♥

Zaakvoerster

In 1990 startte ik als onderneemster. Net moeder geworden van Gian wilde ik zoveel mogelijk bij mijn zoon zijn. Ik gaf mijn ontslag als Mediadirecteur en liet de flitsende, Brusselse  reclamewerreld achter mij. Mediaplannen maken voor de lokale reclamebureau’s  in mijn regio was het plan.  Al snel kreeg ik een interessante alsmaar groeiende klantenportefeuille. Tot ik ook daarvan genoeg had. Ik kon niet zijn wie ik ècht was in het  reclame- en mediawereldje (komt uitvoerig aan bod in mijn boek). Ik was intussen moeder van twee en mijn zingende dochter begeleidde ik een aantal jaren. ‘Mama-ger’ noemde ze mij. In 2010 ging ik voluit voor mijn grote droom, de kinderen waren inmiddels 20 en 17. Ik wilde mijn steentje bijdragen om te inspireren en te verbinden met een magazine dat ‘ander, positief’ nieuws bracht. Dit ging met vallen en opstaan. In mijn boek My CHANGE praat ik daar zeer openhartig over. Voor de 10de verjaardag van het blad dat in 2017 stopte richtte ik het online platform We are the CHANGE op. Mijn missie gaat verder, zij het in een andere vorm. Op Allerzielen 2014 overleed mijn man WIm Schamp. Op die dag wordt hij jaarlijks  herdacht. In 2021 zag het online 40-dagen traject DOODGELUKKIG het levenslicht (wat een woordspeling:)) en in 2024 staat een boek gepland.

 

CHANGE-maker

Na twintig jaar te hebben gewerkt als mediaplanner voor grote adverteerders, wist ik niet meer wie ik zelf was. Ik was een kameleon geworden en was het contact met mezelf helemaal kwijt. Dus ging op zoek naar iemand die ik enorm miste….mezelf! Die zoektocht  naar mezelf bracht me in een wereld die ik niet kende, die van ‘persoonlijke ontwikkeling’, ‘spiritualiteit’, ‘bewust-wording’. Ik leerde toen de essentie van het leven, namelijk leven en werken vanuit je hart. De voorbije jaren had ik dat vooral vanuit mijn hoofd gedaan. Nadat ik mezelf had teruggevonden, wilde ik mijn bijdrage leveren aan een positievere en bewustere wereld.
Op Lichtmis 2010 zag mijn magazine CHANGE think positive het levenslicht. Er volgden een hele reeks van initiatieven met dezelfde missie “verandering brengen waar verandering nodig is”. Dus ik noem me  letterlijk een CHANGE-maker:  van een magazine, een boek, een community,  events, Complimentendag, de Positiviteitsdag, Zorg voor Moeder Aarde, vaste CHANGE Day’s : een andere kijk op gezondheid, een andere kijk op kanker, een andere kijk op geld, een andere kijk op de dood. Sinds 2020 kwamen www.wearethechange.be en The CHANGE Day erbij.
“Ik die nog nooit een magazine had gemaakt, bracht een blad op de markt waarvan de redactionele rode draad gestoeld was op de wet van polariteit, die zegt dat positief niet kan bestaan zonder negatief, en andersom, ze houden elkaar in evenwicht. En dat je dat in iedere situatie goed moet beseffen”…

Auteur

Na het overlijden van Wim maakte ik tijd vrij, twee maanden lang deed ik niets anders dan schrijven. Ergens voelde ik dat ik met het schrijven van het boek een nieuwe, sterke verandering zou doormaken. Er kwam ontzettend veel verdriet in me los en een tijdlang deed ik niets anders zovele opgekropte emoties toelaten. Het schrijven hield me recht, in het schrijven vond ik troost en berusting. Met Wim voerde ik vele innerlijke dialogen. Het werd een boek over de weg die ik aflegde naar mijn grote droom.
“Ja, dit moet je doen Gina, Yes een boek! Dan kan je daarin je persoonlijke change beschrijven, en dat de realisatie van je droom niet zonder vallen en opstaan is gegaan. Precies, dacht ik, en in plaats van me af te vragen of de wereld is veranderd na de komst van CHANGE, ga ik beginnen met mezelf : door openhartig te vertellen over mijn bergen en dalen, wil ik graag anderen inspireren. Het onmogelijke is mogelijk, heb ik zelf ervaren, maar daarvoor moest ik eerst mezelf zuiveren en de nodige blokkades en vastgeroeste overtuigingen aanpakken.”…..”

Weduwe

Waar Wim veel te veel van had, had ik veel te weinig en andersom. We waren zeer complementair, net zoals de dag en de nacht totaal verschillend zijn, en toch bij elkaar horen.

Nu pas besef ik : Wim spiegelde mij het durven en durven doen. Hij was de uitvergrote versie van wat ook in mij sluimerde. Net zoals hij, wilde ik durven en doen, voor mijn mening uitkomen,  lak hebben aan wat mensen van me zoude vinden als ik maar rechtuit kon stralen wie ik was. En omgekeerd : in mij zag Wim de uivergrote versie van zijn zachte, verlegen en extreem gevoelige kant. Tijdens dat laatste jaar samen zag ik plots hoe kwetsbaar hij geworden was.

“Lieve Wimme, je leerde me durven. En dat niet alleen, je leerde durven doen. Dat ik voluit voor mijn droom durfde te gaan, heb ik aan jou te danken. Ik ben zo blij dat we tijdens het jaar van je ziekte zo’n intense verbinding zijn aangegaan met elkaar, we droegen je ziekte samen, jij de optimist die het zou halen, ik de zorgende en troostende. De dood heeft ons alle kleren, alle beschermlaagjes die we voor elkaar hadden opgebouwd weer uitgetrokken. En zo, onze ziel tot op het bot blootgelegd, hebben we datgene wat we in elkaar spiegelden, in evenwicht gebracht. Rust nu maar, lieve schat, voor jou zijn er geen deadlines meer”.

Mama

Gian en Tonya houden zijn mijn grote spiegels. Ook al als ze klein waren vroeg ik hen vaak om hun mening. Ik stond steeds versteld van de wijze antwoorden die ze gaven. Ze inspireren me in alles wat ze doen.
Het zijn zondagskinderen, het levensgeluk lacht hen toe. Ze weten zeer goed dat zijzelf de creator zijn van hun leven, dat ze de vrijheid hebben om hun eigen keuzes te maken en dat het nooit te laat is om iets te veranderen. Het laatste jaar met Wim heeft ook bij hen diepe pijn veroorzaakt maar ook een ijzersterke band gesmeed tussen ons. Ik ben zo trots op hen op de manier waarop ze omgaan met het verlies van hun papa.

“Hoe kwam je erbij, mama, om van bij de start op méér dan tienduizend kopers te mikken?  Mijn antwoord is nog altijd : “De weg die je aflegt om je doel te bereiken is belangrijker dan het bereikte doel op zich. Ik blijf me daar steeds weer van bewust. En als het niet goed gaat, dan weet ik dat ik de dingen moet herbekijken. Dat er ergens een blokkade zit, dat er iets niet stroomt”.

 Hun grote boodschap aan mij is :“Jij moet wel meer je grenzen aangeven mama”.


Kind 

Zoë en Gilbert, hardwerkende Oost-Vlamingen die de oorlog hebben meegemaakt. Beiden verloren ze als kind een ouder.“ Toen mijn broertje drie jaar later werd geboren, was mijn vader zo gek van hem dat ik nog weinig aandacht kreeg. Van toen af haalde ik al mijn mannelijke troeven uit de kast om net als mijn broertje zijn aandacht te vragen, ik ging vooral presteren.

“….mijn moeders zwangerschap werd overschaduwd door de dood van haar moeder. Mijn grootmoeder Gabriëlla, stierf toen ik acht maanden in de buik zat. Mijn moeder had veel verdriet, en dat verdriet, die zwaarte heb ik in mijn cellen opgenomen. Ik ben bij wijze van spreken met een extra pakketje tranen op de wereld gezet. Mijn leven lang heb ik Gabriëlla gemist ook al heb ik haarnooit gekend, maar ze fascineerde me enorm, en ik voel nog steeds die behoefte om met mijn moeder over mijn grootmoeder te praten.”

Vriendin

Op de eerste plaats  ben ik de beste vriendin van mezelf dus jawel, ik zou zelfs getrouwd kunnen zijn met mezelf Dankbaar ben ik met zovele hartsmensen rondom mij die mij een intens warm gevoel geven. Dat is voor mij een grote rijkdom, zoveel mooie mensen om me heen die van me houden om wie ik ècht ben.

Misschien klinkt het gek maar ook met Wim heb ik nog steeds een super goeie relatie. We zijn voor eeuwig verbonden met elkaar door de 30 stormachtige  jaren  die we samen beleefden in dit aardse leven. Zowel tijdens zijn laatste levensjaar als nà zijn overlijden, en vandaag blijf ik intens ervaren wat zielsliefde en zielscontact is.

Ik ben een levensgenieter en dat weten de mensen de mensen die me goed kennen. Onlangs nog vroeg iemand die me niet meer had gezien na het overlijden van Wim ‘Ik zie twinkelingen in je ogen, ben je verliefd Gina?”. “Jààààà, ik ben verliefd op het leven” was mijn antwoord. En dat is ook vandaag zo, ik geniet van het leven, ik hou van het leven, ik hou van mensen die ècht zijn.
De levenspartner die mij iedere dag onvoorwaardelijke liefde geeft is mijn hond Lola. Ik hou enorm van dieren. Ben 17 jaar opgegroeid met Bobke, van Tenerife brachten we Tola mee die een hersenafwijking had en stierf in de armen van dochter Tonya . In 2010 werden we gastgezin voor Skytje, de CHANGE-mascotte die mij overal vergezelde : naar kantoor, naar vergaderingen en de vele autoritten naar Nederland. Eind 2013 overleed ze plots aan een hartfalen, verdriet alom. Na Wim’s begrafenis ging ik Lola halen, weer was ik gastgezin en weer kreeg ik waar ik om had gevraagd : Lola moest niet meer terug voor het werpen van een laatste puppienest. Haar thuis is bij mij.

Studente

Met grote onderscheiding slaagde ik aan de ’HOGESCHOOL VAN HET LEVEN’, en ik blijf me bijscholen ? Ik ben het levend voorbeeld van een kind dat zijn draai niet vond in het klassieke schoolsysteem, ik was tè gevoelig, tè dromerig, tè anders om te voldoen aan de rationele normen van het systeem. Kortom, ik was een HSP’er en nieuwetijdskind toen daar absoluut nog geen sprake van was. Misschien ligt dit gevoel als kind aan mijn ongelooflijke ambitie om een positieve bijdrage te leveren aan een mooie wereld onder andere via CHANGE@School.
“Als studente had ik al een grote droom om ‘iets’ te doen met taal. 

Mijn grote droom is nu uitgekomen. En dat sterkt me in mijn geloof : zodra je je grootste droom gaat verwezenlijken, worden ook je je kleinere dromen als vanzelf werkelijkheid”.