Lola & Me, Myself and I

Het bijhouden van dit weekboek werpt mij terug naar mijn kindertijd. Ik schreef enorm graag en hield tijdens de vakanties een dagboek bij. Ook nu doe ik het zoals toen enkel voor mezelf. Ik deelde er mijn geheimpjes in, reflecteerde veel en pende er vele toekomstplannen in. Als ik anderen kan inspireren met dit weekboek dan is dat leuk meegenomen. Ik deel dit niet op social media dus enkel de bezoekers van mijn site lezen dit. Neem gerust een kijkje op wat er vorige week allemaal was.

8/7 Vooral gewerkt in de voormiddag. Veel aan de pc zitten is niet goed voor mijn frozen shoulder en toch moet ik het dagelijks een aantal uurtjes doen. Ik heb nu een nieuwe streefdatum voor de totale loskoppeling waar ik zo naar uit kijk. Vanaf 21/7, onze nationale feestdag wil ik compleet afgekoppeld zijn, ook digitaal. Mijn frozen shoulder bevestigt deze noodzaak. In de namiddag stapte ik van Zeebrugge naar Heist en terug. Stoppen voor een heerlijke takeaway ijskoffie. Leuke babbel met de barista/jobstudent van dienst die me wist te vertellen dat het merk Izy komt van Izegem. De stappenteller klokte af op 13.400 toen ik arriveerde bij Namchok voor een heerlijke voet- en beenmassage. De vriendelijke Thaïse dame behandelde vooral mijn pijnlijke arm en schouder. Op de terugweg gestopt bij de Ona by ’t Werftje voor een verwenmoment met Me, mysef and I. De sympathieke, Franstalige oberin kwam me toefluisteren dat ze ervan genoot om mij te zien genieten. Alleen, en toch zo anders vergeleken met de koppels en groepen waar de lach en genot ver te zoeken was. Het net alsof ze een relatie met hun gsm hebben dan met elkaar, fluisterde ze me toe. Het ‘kattenkwaad’ van Lola bij mijn thuiskomst toverde een enorme glimlach op mijn gezicht. Ze had de hele voorraadskast leeggeplunderd. Met die levensvreugde in haar zal haar overgaan nog niet voor binnenkort zijn….(zie donderdag). Ze wist niet wat haar overkwam toen ze nog een grote biefstuk kreeg voorgeschoteld. Vanaf nu krijgt ze dit elke avond voor de geconstateerde bloedarmoede.

9/7 Tijdens de ochtendwandeling met Lola kwam ik goudsmid An tegen. We hadden een leuke babbel. We kennen elkaar al jaren. Onze kinderen speelden veel samen, verkochten bloemen op het strand. Haar kinderen zitten alle drie in de zaak. Binnen 3 jaar gaat ze met pensioen. We hadden het over het ondernemen van nu. De noodzaak om van de digitale kennis en evolutie ervan. Moeten we dat nog allemaal kunnen vroeg An zich af?

Ik vind het sneu dat ik nog geen moment vond om te schrijven. Schrijven is natuurlijk ook weer iets ‘doen’ terwijl ik snak om helemaal niets te doen.

Mijn #Complimentmoment vandaag ging naar  CHANGER Veronika Rutten. Zowel voor We are the CHANGE als voor mijn eigen site maakt zij de mooie plaatjes. Drie jaar kennen we elkaar en het lijkt een heel leven, een echt zusterschap voelen we voor elkaar.

’s Avond was het verjaardagsfeestje van een andere Ann die vast in Zeebrugge woont. We leerden elkaar kennen door de Yoga at Zeebrugge Beach die ik er sinds jaren organiseer. Ann is net zoals ik een ware levensgenieter. We beleefden al heel wat ‘hapje-en drankjes-momenten’, altijd leuk, lekker en gezellig. Zo ook haar birthday party aan de Foodtruck van de Lagaar.  Het was fijn om al die bekende gezichten eens samen te zien. De groepsenergie was dan ook super. De dag erna moest ik wel even bekomen van dat avondje feesten:). Voor het eerst heb ik eens helemaal niets gedaan. Zelfs de yoga in Blankenberge ging niet door wegens te weinig inschrijvingen. 

10/7 Door het niksen kom ik tot het inzicht dat al het verplichte sociale media gedoe eigenlijk niets voor mij is. Ik wil me vrij voelen en doen waar ik zin in heb. Dit ‘Weekboek van een CHANGER’ doe ik graag, ik word er blij van. Altijd leuk om later te kunnen terugblikken op ‘Mijn zomer 2022 aan zee’. Ik deel hiervan niets op sociale media. Vind jij het leuk om te lezen? Laat het me hieronder zeker weten. Verbinding die vanzelf tot stand komt past veel meer bij mij. Al dat verplicht gedoe om bereik te scoren, wat een intensieve krachtmetingen dat daar soms bij horen. Niets voor mij. Automatisch kwam de vraag bij me op : Kan ik mijn missie nog moeitelozer doen? Ik wil immers nog méér vanuit mijn authentieke zelf werken en leven. Dus stop ik met alle gedwongen dingen die niet bij mij horen. Ga ik niet meer doen. 

11/7  De gezondheid van zowel hond Lola als mezelf stonden centraal. In dierenkliniek Orion in Herentals raden ze mij een CT scan aan waardoor een duidelijker diagnose van Lola’s kanker kan gemaakt worden. Hoe ver is die gevorderd? Hoe groot is die? Is het lokaal? Zijn er uitzaaiingen? Is het nog te opereren? Is Lola niet te oud voor al dat gedoe? Pffff dit doet iets met mij, ik word er helemaal weemoedig van. Telkens ik geconfronteerd word met haar dagelijkse incontinentie schieten de tranen me in de ogen. Haar verzorging brengt me helemaal naar 8 jaar terug. Wim zijn laatste levensjaar waar we intens genoten van ons laatste zomer aan zee. Toen waren leven en dood zo dichtbij. Als geen ander weet is zo goed dat beiden bij elkaar horen. Net zoals Wim zal Lola er altijd zal zijn en toch doet het nakende afscheid veel pijn.  Sinds Wim zijn dood staat Lola trouw aan mijn zij, ik noem haar mijn levenspartner. Na de dierenkliniek reed ik richting Vechel voor een bezoek bij natuurkundig therapeut Gerdie van Boxtel voor een complete uitmeting van mezelf.

12/7 Zeer vermoeid opgestaan wegens zeer weinig en slecht geslapen. De autorit van 600 km van de dag voordien hing serieus in mijn kleren. Om 8u stond ik al in Delhaize want om 9u kwam mijn zoon ontbijten. Gian houdt van samen te eten maar niet van té lang tafelen dus om 10u was hij al weg. In de namiddag stapte ik te voet naar Blankenberge om met hem te aperitieven in de strandbar Nano. Het gesprek ging over het verleden, over opvoeden, onze zoon-moederrelaties. We praatten zeer open en stelden ons beiden zeer kwetsbaar op.  Was leuk en verbindend. 

13/7 Met de kusttram naar Knokke. Bij Tom&co luiers gaan halen voor Lolaatje. ‘Woensdagavond is het Yoga at Zeebrugge Beach. We waren met  vier, een super mooie avond met mooie mensen. Ik ga iets bedenken zodat mensen hun les vooraf boeken. De gastdocenten die uit passie les komen geven zijn onwetende over de opkomst en ik wil dat veranderen. Maar ik wil eigenlijk ‘niets’ doen dus het zal op een moeiteloze manier gebeuren:)

14/7 Ik voel weer die weemoed opkomen door de situatie met Lola. Afscheid nemen doet pijn. Toch slaag ik er steeds in om mezelf snel weer in het hier en nu te brengen. Want Lola is er NU nog, en ze is happy. De manier hoe ze trouw aan mijn voeten ligt, me aankijkt, alsof ze me van alles wil vertellen. Wauw zoveel liefde voel ik voor haar.

Tot volgende week.

Gina