3 jaar geleden was je er nog Wim … voor nog even

3 jaar geleden was je er nog Wim … voor nog even, tot je op 2 november op reis vertrok naar de andere kant.

Ik herbeleef de periode alsof ik er nu nog middenin zit. 25 oktober ging het niet zo goed met je thuis. De dokter vond het beter om je naar het ziekenhuis te brengen. Je voelde voor het eerst weerstand bij het idee. Was het omdat je wist dat je niet meer naar huis zou keren? Je was nochtans voorstander van de klassieke geneeskunde en je volgde haar instructies als geen ander op en dit met maar één doel: genezen, een uitzondering zijn op de regel dat pancreaskanker ongeneeslijk is.

Het zouden negen intense dagen worden, dagen van pijn, wanhoop, weer hoop om het dan helemaal te aanvaarden: er zou nooit nog een weg terug zijn. Je zou nooit meer huiswaarts keren, terwijl het je intense wens was om daar in mijn armen te sterven. Maar je was te zwak om nog vervoerd te worden. Dus, creatief als we waren, maakten we van die steriele en saaie ziekenhuiskamer een thuis voor ons. Het logeerbedje werd mijn plaats naast jou. Met mijn benen uit dat kleine bedje, klimmend naar jouw veel hogere bed, zocht ik die van jou om ze op te warmen, mijn handen streelden de jouwe de hele tijd. Het klaptafeltje aan de muur werd onze gezinseettafel, want de kinderen kwamen vanaf de lunch en gingen past terug naar huis rond 22.00 uur. Er werd druk gepraat en ook veel gelachen tijdens alle vertelsels. De glimlach op je gezicht zien, af en toe zalig knikkebollend… het deed ons deugd en was het teken om zo voort te doen. Dokters en verplegend personeel hadden nog maar zelden dergelijke, gezellige, huiselijke taferelen gezien in die kleurloze, koude ziekenhuiskamers. Het gehoor is het laatste orgaan dat afsterft, zeiden ze, dus voor ons een extra aanmoediging om deze huiskamerdrukte zeker niet te temperen.

Dit ging zo negen dagen door, negen dagen dat ik van de werkelijke wereld weg was. Ik leefde alleen maar met en rond jou, enkele vingers in elkaar gestrengeld, de andere streelden je arm. We keken elkaar af en toe heel diep in de ogen en met een haast onzichtbaar knikje werd alles gezegd: ik blijf jouw jou, ik moet je hier loslaten maar ik zal altijd bij je zijn.

Eerder op het jaar hadden we vele diepgaande gesprekken over de dood, wilde je horen waar je naartoe zou gaan. Ik geniet nog na van dat intense contact met zoveel veelzeggende blikken, omdat je het blijkbaar begreep en niet meer bang was van je eindbestemming.

Had ik toen dit filmpje gekend dan hadden we het zeker samen bekeken. Die gevreesde Simon Powell had het blijkbaar ook ineens door. Ik voeg het graag bij in deze blog.  Treffend, vind ik het, hoe dat scherpgebekte jurylid geraakt werd tot in de kleinste vezel van zijn hart, de hele song door maar ook daarna. Hij doet me aan jou denken. Een stoere bink, maar eentje die zich kan laten raken, net zoals jij.

En ook in het interview dat Lilian Furnier van me afnam, ontbrak mijn ode aan jou niet. Ik heb het altijd over jou, want ik besef meer en meer dat jij mijn grootste spiegel was, lieve Wimme. Jij kende mij beter dan ik mezelf toen kende. Ziehier wat ik je over vertel …

Straks is het Allerheiligen en zet ik mee met zoveel andere achterblijvers mooie bloemen op je graf. We doen uiteraard mee met deze herdenking, maar bij ons gezin is elke dag een herdenking van het leven met jou.  Op jouw typische Wim-altaartje staan altijd rode rozen naast je foto, samen met de typische Wim-attributen: gsm, zonnebril, fles cava, the beatles-beker …

Op 8 mei, dè datum van de MY  CHANGE Evenings en de vooravond van je geboortedatum wil ik een inspiratieavond organiseren rond een andere kijk op de dood, Wim. De dag erna nodig ik een paar vrienden van je uit, voor hen een blind change, zoals ik dit jaar wel vaker compleet onbekenden bij elkaar aan tafel bracht. Elk van de partijen haalt bijzondere fantastische herinneringen op die ze met en door jou beleefden.

Wat een kanjer was je toch, Wimme.