Gina's Change
Het gaat je goed nonkel Carlos
sep
Wat een mooie afscheidsdienst regelden zijn geliefden gisteren. De kracht van liefde en verbinding was de hele tijd voelbaar.
Een waar eerbetoon zoals nicht Marijke het noemde. .
Met ons allen verbonden door verdriet maar evenzeer door de liefde voor de mens en persoonlijkheid die nonkel Carlos is geweest.
Een familieman bij uitstek. Grappig als geen ander. Noeste werker en feestvarken zoals zijn broer Gilbert, mijn vader.
Hun beider levensmotto was: “Als er moet gewerkt worden, doen we dat voor 200%. Maar als er gefeest wordt, doen we ook dat voor de volle 200%”.
Feesten betekende: plezier maken, pintjes pakken en er veel trakteren, anderen aan het lachen brengen, en last but not least …dansen, ‘biboppen’.
Onderaan deel ik het super inspirerende gedicht waarmee de viering werd afgesloten
Mijn visie op de dood
Het staat als een paal boven water: op een dag is ons leven voorbij. En dan? vragen de meesten zich af. Voor sommigen is het dan definitief gedaan.
Anderen geloven, net als ik in de eeuwigheid van de ziel. Dit gaf me moed en levenskracht tijdens de ziekte en na het overlijden van mijn man Wim.
Ik schreef erover in mijn boek, opgedragen aan hem.
Telkens weer opnieuw zie ik die enorme oerkracht bij het definitieve afscheid van het leven van een dierbare.
In liefde en verdriet verbonden zijn door de herinneringen aan het verleden en de vraagtekens voor de toekomst.
I am youYou are meAll is one
Enkel als iemand uit onze nabijheid sterft komt de dood ter sprake. Zeker als we naar een begrafenis ‘moeten’ gaan.
Zelden gaat het over het feit dat de dood en het leven onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
In de Oosterse culturen is dat anders. Daar is de dood geïntegreerd in het dagelijkse leven.
Hun motto is dat de dood altijd op het juiste moment, de juiste plaats en in de juiste omstandigheden gebeurt.
Een definitieve wereldreis maken
Wees maar gerust nu, ik ben vrij.Door je verdriet heen, denk aan mijen weet dat ik nu zonder pijn,zonder verdriet in licht zal zijn.En wat je nu nog van mij zitis wat jij kent maar ben ik niet,het droeg mijn leven door de tijden bracht me naar oneindigheid.Ik geef het terug aan moeder aardedie het weer opneemt en bewaarten -ikzelf- ga naar mijn Bronwaar alle leven ooit begon.Droog maar je tranen, het komt goed,ik heb het altijd al vermoed.Mijn mooiste dromen worden waardus droom nu verder voor elkaar.Blijf aan mij denken,hoe ik was, vooral als ik gelukkig was,groei maar aan die herinnering,put daaruit moed voor een nieuw begin.
Zin om méér te lezen of weten over leven en dood?
Allereerst gecondoleerd met je oom Gina.
Wat mooi geschreven en zo waar. Ik kan mij hierin helemaal vinden.
En in der daad een prachtig gedicht.
Stay healthy, live fully and Enjoy.
Dankjewel voor je snelle reactie Veronika. Is altijd fijn.