Het thema ‘de dood’ is nu zeer actueel. Op Allerheiligen en Allerzielen worden onze doden geëerd. Wim ging heen op Allerzielen nu al 4 jaar geleden. 3 dagen na elkaar ging ik naar zijn graf, zette er rozen ipv chrysanten, ‘onze’ bloemen. Maar naar het graf gaan gaf me niet een gevoel van vervulling.

“Waarom niet een brief wijden aan mijne Wimme” floepte ineens voorbij. Een warm gevoel zet mij aan het schrijven dat ik opdraag aan jou Wim. Ik begon eraan met een gedrevenheid die ook jou zo typeerde, de eerst woorden rollen er uit:

Jij was mijn soulmate Wim.

Na je dood besefte ik dat jij mijn allergrootste spiegel was.

Je leerde mij DURVEN EN DOEN.

Er zal altijd maar ene Wimme zijn en dat ben jij, Wim.

30 jaar waren we samen. 4 jaar ben je er niet meer.

Je  fysische lichaam is er niet meer, jouw energie blijft bestaan.

We zijn voor eeuwig en altijd verbonden.

Ik hou van jou.

Samen wachtten we …op de dood

Al de hele week herbeleef ik alles. Jouw laatste 9 levensdagen in oktober 2014. In Gasthuisberg, nog geen kilometer van ons huis. Ik bleef bij jou, dag en nacht.  Dankbaar dat ik de ware betekenis mocht ervaren van mooie  woorden zoals  “zielsliefde en zielsverbinding”. We waren intens verbonden met elkaar.

Gisteren deed ik wat we ook toen samen deden. Luisteren naar al je lievelingssongs.  We selecteerden er een 10-tal voor je begrafenis. Niet allemaal mijn smaak maar de herinnering aan je overgave aan de nakende dood maken ze nu net zo speciaal. Eentje ervan zal mij altijd bijblijven. ‘Don’t let me down’, van je idolen The Beatles. Je genoot ervan. Waarschijnlijk flitsten vele herinneringen voorbij.

Is alles voorbij?

De enige zekerheid die we hebben, is dat dit leven op een dag voorbij is. Maar is alles dan voorbij? Daar hadden we diepzinnige gesprekken over die laatste 9 dagen. Jij was hongerig om mijn standpunt tot in het kleinste detail te vernemen.  Wat een verbinding voelden we.

Vroeger had ik ook angst voor de dood. Als kind had ik al zovele vragen over het mysterie van het leven en de dood. Niemand kon mij een bevredigend antwoord geven op wat ik zo graag wilde weten:

Waar komen we vandaan, waar gaan naar toe, wie zijn we, wat komen we hier doen?

Ik werd net niet berispt en aangemaand om te gaan spelen in plaats van zo’n moeilijke vragen stellen.

Waar komen we vandaan, waar gaan naar toe, wie zijn we, wat komen we hier doen?

Ik zie de dood niet als een triest einde. De voorbije vier jaar is Wim zijn prachtige mooie fysieke lichaam er niet meer. Maar zijn energie is er nog en daarmee voel ik me verbonden. Met woorden valt dit niet uit te leggen.

Wim stelde me die laatste 9 dagen diezelfde vragen. IK ben zoo dankbaar voor alle intense gesprekken. Die verbinding die toen voelde is nooit meer weggegaan. Dat heet dan zielsverbinding.

De onzichtbare wereld

Je ziel koos de nacht van Allerheiligen op Allerzielen om over te gaan naar de onzichtbare wereld.

Hoe is het daar met jou Wim? Onderscheid je daar ook leven en dood? Hoe ziet die onzichtbare wereld er uit Wim? Hoe voelt het daar? Evolueer je daar ook? Voel je die evolutie? In welke fase bevindt je je nu? Ga je nog terugkomen naar hier? Of heb je alle levenslessen die je als ziel wilde ervaren achter de rug?

Voluit leven is levenskunst

Wim leefde voluit, weliswaar met angst voor de dood maar hij leefde voluit en dat hoort bij het leven. Risico’s nemen, uit je comfortzone treden, je grenzen steeds verleggen, dat is voluit LEVEN. Leef je continu vanuit angst voor het onbekende dan ben je al aan het sterven tijdens je leven. Begrijp je?

Tijdens die 4 jaar zonder Wim heb ik nog vele afscheidmomenten gekend. Van iets definitief afscheid nemen en daar bewust mee omgaan is als een beetje sterven. Dit bewust beleven is een goeie voorbereiding op het aanvaarden van de dood in je leven. Mijn kinderen zijn beiden het huis uit, de groeven in mijn gelaat wijzen mij op de evolutie van het leven. Is dit altijd even leuk? Absoluut niet, maar ik aanvaard het en ben weer een beetje meer voorbereid.

Mijn in-blikker over het mysterie van leven en dood

In het groeitraject ‘worden wie je ècht bent” stel ik mij zeer kwetsbaar op.  Ik deel immers alles waar ik tijdens de zoektocht naar mezelf en mijn transformatie tegen aanliep. Zo ook mijn ervaringen van tijdens dat laatste levensjaar met Wim. Hoe ik daar mee omging.  Over onze connectie die alsmaar intenser voelbaar is en hoe ik de dood een plaats heb gegeven.

Ik maakte er zelfs een in-blikker over die ik graag weggeef aan wie er interesse in heeft. Het gaat over het mysterie tussen leven en dood of hoe je kan leren om de dood te aanvaarden.

Wil je hem graag ontvangen? Uiteraard is die gratis. Laat mij weten op welk mailadres ik je deze in-blikker kan bezorgen.

Afsluiten doe ik met een citaat uit mijn boek My CHANGE dat ik in 2015 opdroeg aan jou Wim:

“Ik ben zooo dankbaar en blij dat we het hele jaar jaar van je ziekte zo’n intense verbinding zijn aangegaan met elkaar. We droegen je ziekte samen, jij de optimist die het zou halen, ik de zorgende en troostende. De dood heeft ons alle kleren, alle beschermlaagjes die we beiden nog hadden, weer uitgetrokken. Zo werden onze beide zielen tot op het bot blootgelegd. Hebben we datgene wat we in elkaar spiegelden, in evenwicht gebracht.”   Gina